La respondeco de la registaro de la Generalitat en ĉi tiu homa kaj materiala tragedio ne estas nur pro "krima neglektemo" nek estas solvita per la demisio de Carlos Mazón. La tuta registaro respondecas, la tuta PP, kiu subtenas ĝin, respondecas. La laboristoj, la viktimoj de lia krima politiko sur ĉiuj frontoj, ne devus elteni ĝin eĉ unu plian tagon.

Sen monda partio de socialisma revolucio, la laborista klaso ne povas gvidi la ekspluatatajn kaj subpremitajn amasojn. Ĝi restas mem viktimo de la perfidoj de la agentoj de la burĝaro.

Nia kondamno de ĉi tiu krima aranĝo estas senkondiĉa. La ekspansio kaj plifortigo de NATO okazas en la kunteksto de tutmonda konfrontiĝo, kaj eble morgaŭ malferma milito, inter la malnovaj imperiismaj potencoj gvidataj de Usono kaj la nova imperiisma ĉin-rusa bloko naskita de la kolapso kaj la kapitalisma transformo de la malnovaj Stalinismaj reĝimoj.

Ĉi tiu infera rondo de mizero kaj socia kaj ekologia detruo, kaŭzita per la kapitalismo, povas esti ĉesigita. La kurso de la historio povas esti ŝanĝita en la solan manieron, kiu ĉiam ŝanĝiĝis: per klasbatalo.

La nova periodo de klasbataloj anoncita de la manifestacioj de julio 2021 do estos tre kompleksa, kun la rekta interveno de eksterlandaj politikaj fortoj, kies interesoj estas tute kontraŭaj al tiuj de la kuba laborista klaso kaj laboristaj amasoj. Ili nur povos atingi siajn celojn defendante la malnovajn revoluciajn konkerojn, renversante la restarigistan registaron kaj ĝian burokratian kaston, organizante revolucian ŝtaton bazitan ĉiam sur demokratie elektitaj kaj revokeblaj konsilioj de laboristoj kaj kamparanoj, batalante por disvastigi la revolucion tra la tuta Ameriko.

Jen la situacio alfrontata hodiaŭ de la monda laborista klaso. Ĉiutage, kiu pasas sen esti detruita, kapitalismo profundigas la detruon de la planedo, favorante ekologiajn, klimatajn, pandemiajn kaj humanajn katastrofojn. Kun ĉiu tago, kiu pasas sen reverso, la reganta klaso enigas la homaron en pli altan barbarecon, elirante el unu krizo por eniri en alia pli malbona.

La situacio de la sano situas en la cikla ekonomia krizo, kiu estis okazinta sendepende de la komeco de la pandemio. Ĉi tiu cikla krizo tradukiĝas al konfrontiĝo inter la plej potencaj ŝtataj burĝoj, precipe inter Usono, Ĉinio kaj Eŭropa Unio. Komercaj militoj kaj protektismaj bariloj negative influas eksportadon de varoj kaj sekve senlaborecon kaj laborstabilecon.

La divido en EU ne reflektas iun ajn ŝanĝon de la franca kaj germana burĝaroj al “solidaraj” aŭ “malavaraj” pozicioj rilate al Hispanio aŭ Italio. Ne temas pri nuna malakordo “ĝenerale” kun la proponoj de la “ŝparemaj” nordaj landoj, al kiuj ili finfine cedis en grava parto. Temas pri tio, ke ili taksas la ekonomian kaj socian situacion de Hispanio kaj Italio kiel ege malstabilan kaj danĝeran, kaj ili konsideras tiujn landojn “tro grandaj por lasi ilin fali” sen malstabiligi ĉiujn eŭropajn ekonomiojn, meze de la plej malbona ekonomia krizo ekde la 2-a monda milito.

Tuj antaŭ la eksplodo de la Krono-krizo, 135.000 dungitoj en la socia ekonomio bataligis kolerigitan lukton dum la 35-hora semajno, ĉar la labora situacio en ĉi tiu areo estis kompatinda kun multaj inaj dungitoj. Unuafoje en jaroj okazis amasaj manifestacioj tra Aŭstrio, kaj aliaj laboristoj ankaŭ montris solidarecon kun ĉi tiu lukto. Estis strikoj kaj kompanioj, dum kiuj diris la laboristoj; "La 35-hora semajno estas nia minimuma postulo".